Gegevens:

Mijn tentoonstelling in Galerie werd geopend door de Amerikaanse WO II ex-paracommando kunstschilder/ kunsthandelaar Mike Podulke begin mei in Galerie Mokum.

Fred van der Wal was een regelmatige bezoeker van Mike en Eugenie Podulke vanaf mei 1967 en woonde feesten en concerten bij ten huize van de Podulkes in hun ruime woning aan de Leidse kade.

Na 1971 raakte Mike helaas steeds meer aan de drank en zocht het gezelschap van de Amsterdam se penose in café P96 samen met Haring Arie.

In 1967 keerde Fred van der Wal terug in Amsterdam na een periode van tien jaar in Heemstede en woonde tot 1973 in de Nieuwe Spiegelstraat 48 twee hoog en had zijn atelier met tuin naast de drukker Piet Clement aan de Prinsengracht. Menig Amsterdamse contraprestatieschilder was jaloers op deze locaties.

Een rancuneuze, jaloerse Galerie Mokum schilder die elf jaar psychotherapie achter de kiezen had en verbitterd naar Zeeland vertrok vanwege gebrek aan succes, werkte Fred het atelier en de galerie uit.

In 1968 poogde Dieuwke Bakker de Engelse kunsthandelaar Jimmy Macmullen het hof te maken. Hij was een notoire homoseksueel en stuurde na haar talloze schriftelijke avances een kaartje met de tekst:”Dieuwke, Please send no more cards!”

Najaar 1968 kwam Macmullen nog een keer naar Galerie Mokum en vroeg of ik zin had om de nacht door te brengen in het Amstelhotel in zijn bed.

Daar had ik dus geen zin in.
“Within a few weeks I’m gonna get married! I’m not a homosexual!” zei ik beledigd tegen hem. Ik wilde hem niet aanmoedigen. Leuk als een man een beetje appetijtelijk is dan maakte het mij niets uit. Ik hield bovendien van spannende spelletjes in de SM sfeer als onderdanige man.
“ Ooh, that does not matter! That’s your problem! I know you would enjoy it to be fucked in your ass all night long!” zei hij tegen mij. Het gesprek hield daar mee op, want ik liep weg.
Michael Podulke vroeg me waarom ik niet in ging op de wens van de Engelse homoseksjuweel.
“ Omdat ik hem niet alleen weerzinwekkend vindt maar ook geen homoseksjuweel ben! Daarom niet! En een dronken homoseksjuweel is helemaal een remedie tegen de gelijkslachtelijke omgang! Als hij ’t anders aangepakt had was ik misschien met ‘m mee gegaan!”
“Dat geeft niets. Je zou het altijd nog eens kunnen proberen! Zo erg is het niet! Misschien houd je er wel een ten toonstelling aan over in de Obelisk Gallery in Londen,” zei Michael,die van alle sexuele markten thuis was en als paracommando in de tweede wereldoorlog gedropt was op de Filippijnen en met zijn maten soms een geit neukte.
“ Ik ben niet te koop zoals Teun Nijkamp, Michael, dat zou je zo langzamerhand toch moeten weten!” zei ik kortaf.
Juni 1969 reed ik met de latere Meester vervalser GeertJan Jansen, Chris van Geest en de stomdronken Jimmy Macmullen het hele land rond in de Jaguar van Chris. Jimmy poogde mij al gauw in mijn kruis te grijpen en mompelde iets van “Gorgeous” tegen me en wilde me zoenen.

Ik weerde de avances lachend af. Aan GeertJan vroeg ik wat Gorgeous betekende.
“ Zoiets als lekker stuk!” grinnikte GeertJan, die in seksjuweel ozpicht van alle markten thuis leek en volgens Dieuwke met Jimmy neukte. Laat in de avond reden we naar verzamelaar Pijnenburg die aan kwam zetten met een grote houten doos sigaren die hij met een leren riem om zijn hals had hangen alsof hij een serveerster in de bioscoop was.

Oblisk Gallery London. Handelde in surrealisten en kocht een tekening van mij.

In het boek “Verleden tijd” van Adriaan Venema wordt Macmullen abusievelijk  John genoemd.  Venema vermeldt dat Michael Podulke samen woonde met Dieuwke Bakker waar geen prake van was. Dieuwke beschuldigde Podulke en GeertJan Jansen van de diefstal van 20 schilderijen van Ferdinand Erfmann die bij een Amsterdamse lijstenmaker stonden opgeslagen.